Bu ay son dönemeç ayı. Bu ay, Ela’nın anne karnından dış dünyaya geçişini yavaş yavaş tamamladığı ay. Odadaki cisimleri, tavandaki avizeyi dakikalarca incelediği, güldüğü, kıkırdadığı, minicik bir insan olarak daha da çok hayatımıza işlediği ay. Doğduğu zamanki Çengelköy salatalığı çıtırlığından hafifi bir kavun yavrusuna geçtiği, sulandığı ay.

Ben bu ay artık sık sık Ela ile dışarı çıkmış, eşe dosta örnek olmuş, bebeğiyle köpeğini aynı anda dışarı çıkara çıkara uzmanlaşmış bir anneyim. Bunlar hep güzellikleri bu ayın.

Bir de bu ayın sonunda fena bir influenza virüsü kaptık. Ela ölecek sandık! Yüreğimiz tutuştu. Sarardı soldu yavrum. Günlerce gözü kapalı uyudu limon gibi bebeğim. Açılıp kendine geldiğinde bizi nasıl özlemiş, gecenin üçünde nasıl güldü gözümüze baka baka, kalbim eridi, kalbim yandı.

Anneliğimin işte bu 3. ayında, ‘Allah evlat acısı göstermesin,’ dileğinin hayattaki en en en büyük dilek olduğunu anladım. Kalbim çok sızladı bu ay. Sonrasında haftalarca kendime gelemedim. İçimde bir sürü şey koptu yeninden yeşerdi. Tabii ki bir grip virüsü değil, yüzüme bakan kuş kadar surat düşündürdü bunları.

Anne olmak, varlığımın %80’ini falan tanımlıyor neredeyse bu ay. Yavaş yavaş doğumdan önceki hayatımıza dair ufak anlar oluşuyor, seviniyorum. Ela bize ve dünyaya, biz Ela’ya daha çok alışıyoruz.

Artık o kadar bağlanıp alıştım ki yavruya, günlerce yataklarda yuvarlansak doymuyorum. Gezmeye gitsek, koşa koşa eve dönüp Ela’yı odamızda sakince emzirmeyi hayal ediyorum. Ağzının süt kokusunu içime çekmede de bu ay iyice ustalaştım. O nefesi çektiğim an memeler süt doluyor, sihirli o koku <3. Bu ay, Ela aşkımdan gözüm kör diyebilirim. Uykusuzluk hala başucumda, ama eskisi kadar gece gündüz uyku diye ağlamıyorum. Galiba lohusalık çıkıyor bünyemden yavaş yavaş…