Evde bir bebek olalı, içimden insan çıkalı 1 ay olmuş, bitmiş bile. Bu sürede 19 gün emmeyen Ela emmiş, eve bir miktar huzur gelmiş. Ama gaz da hiç beklemeden ortaya çıkmış.

Bu havalar hep dün gece bebek gazsız uyudu diye 🙂

Evde bir bebek olunca, insan ‘oha ya ben bu konuda hiçbir şey bilmiyorum!’ hissini daim hissediyor sanırım. Bir konu bitiyor, öbürü geliyor. Doğuma hazırlanırken aylarca okunan bloglar, dergiler, kitaplar bir yere kadar destek olsa da, mutlaka okunacak yeni bir şeyler çıkıyor. Bu ay benim için slingden kundağa, Harvey Karp’a, whiten noise’a geçiş ayıydı.

Hala az da olsa löşi denen doğum sonrası vajinal akıntılar olmaya devam ediyordu. Ben sık sık yıkanarak bu löşi ve süt kokularından bir 15 dakikalığına arınmaya çalışıyordum.

Anneliğimin 2. ayı zor geçiyor. Ela uyumuyor, uyusa da az az sık sık uyuyor. Formumuzu buna borçluyuz diyordum. Yemek yiyemiyorum, iştahım olduğunda yemek yapamıyorum, yemek yapıldığında Ela’yı uyutmakla uğraşıyorum. Her şey bittiğinde tükenmiş olarak ben de uyumaya koşuyorum. Bu ay yoğun tempoyla sabahladığımız plaza hayatı gibi. Aşırı yorucu, fazla uykusuz ve aç geçti benim için.

Ela inanılmaz büyüdü, o kadar ki, ‘Aylar mı geçti, bu çocuk nasıl bu kadar büyüdü, hangi aydayız acaba?’ diye düşünüp durdum. Sanki yıllardır bizimle gibi ama bir o kadar da az evvel doğmuş gelmiş gibi. Lohusa kafası bu ay da tam gaz devam ediyordu.

Anneliğimin 2. ayı, bütün tecrübeli annelerin ‘geçecek’ dediği dertlerle tanışmakla geçti.

Geceleri sık uyanmaktan sıkılıp hiç uyumamaya başlamam, insomnia ile tanışmam, uyku için ağlamam, uyku için kitaplar okumaya başlamam, kitapları okurken uykum gelip ağlamam hep bu aya denk gelir =)

Sonuç: Benim için 2. ay,  zorluklara merhaba ayıydı.