Bu ay, gelecek kaygılarım arttı. Bu bebe bir yandan büyürken bir yandan da elim ekmek tutsun ki hiç sırtı yere gelmesin diyorum. Kafam sürekli işlere gidiyor. Hayır hiç sıkılmadım. Bütün gün sahilde yürüyüş yapıp Ela’yla ilgilenmek, arada eş dostla buluşmak çok güzel. Biraz yorucu da olsa tatil gibi. Özellikle gündüzler şahane.

Ama kafam sürekli beni bunalıma itiyor. ‘Almanya’ya gidince eşime bağlı olacağız. Eğer benim de bir işim, gelirim olmazsa, orada bir aksilik olsa, işten çıksa, sağlığına bir şey olsa toplanıp dönmemiz gerekir.’ Bu cümleyi bütün ay düşündüm.

Hayalim ve isteğim en az 1,5 yıl Ela’yla olmak ama o gün geldiğinde de pat diye iş bulabilir miyim, neyi nasıl yaparı bilmediğimden kafaları yedim. Sanki yarınmış gibi panik oldum, mutsuz oldum. Sonra güvendiğim arkadaşlarıma danışmak için kafamı toplayıp bir not çıkardım. Geçmişte neler yaptım, yakın gelecekte neler yapabilirim, bunları gerçekleştirmek için şimdiden neleri hazırlamaya başlamam lazım? Liste de uzun kafadakiler de. Kendimi yalnız hissediyorum biraz. Keşke hadi canım sana şu işi planlıyoruz dese birileri ama noo öyle bir şey yok biliyorum.

Bu ay anneliğim beni ‘nefes alıyor mu acaba?’ noktasıdan, ‘babasında bir şey olsa Ela’ya çok iyi bakabilecek bir kariyerim olmalı’ noktasına taşıdı, minnetarım. Demek ki, lohusa kafası da yerinden kıpırdayıp yerini akl-ı selime bırakabiliyormuş. Bu da size umut olsun anne adayları =)

6. ay için heyecanlıyım. Yeni stresim ek gıda, blw, katı gıda… Şimdiden başladım dünyaları okumaya, ama her şey yoğurt mayaladığım gün ciddiye binecek biliyorum.

Sevgiler efendim, 6. ayda görüşürüz!