”Ben bu deliğe nasıl düştüm? Ben bunu bile bile nasıl yaptım?”

Anneliğimin yedinci, insanlığımın 2342992742. ayında kafamı en çok bu sorulara taktım.

Bahsettiğim şey, kimilerine göre dert bile sayılmayan, kimilerinin arayıp da bulamadığı, benimse kaçmak istediğim, bebeği memede uyutma idi.

O kadar bastı ki bu konu bana, bu ayı hem Ela’nın dişlerinin çıktığı ay olarak hatırlayacağım hem de memede uyku ayı diye… Bir de geç gelen lohusa kafası yaşadım, ki bunda ülke değiştirmenin ve bir sürü maddi manevi yükün etkisi büyüktür, yoruldum.

Bu ay yorgunluk ayı oldu bende. Depresyona mı girdim yoksa geçici bir bunalım mı acaba diye de çok düşündüm. Hatta bu yazıyı yazdım oturup, size, eşe, dosta danıştım.

Ve ne oldu?

Bu ay da bitti sayın okuyucu. Öyle ya da böyle. Ela bebeği bir tık daha büyüdü, gözleri biraz daha anlamlı, sesleri biraz daha konuşmaya benzer bir hal aldı. Resmen ben debelenirken büyüdü çocuk. Helal olsun.

Şimdi, geç kaldığım bu yazıyı, sonunda yerleştiğimiz evimizden yazarken, Ela artık memede uyumak zorunda hissetmeyen bir bebe. =)

Ela memede uyumayı bıraktı (sayılır), oley! adlı çalışmam için tıklayabilirsiniz.

8. ay bitiminde görüşmek üzere! ❤