Evet, bilenler bilir. Evi taşıma dönemimizde, bile bile kendi bacağıma sıktım. Ve Ela’yı memede uyumaya alıştırdım.

Çünkü kolaydı.

Çünkü bacaklarıma kara sular inmişken bir de ayakta durup bebe pışpışlamak zor geliyordu.

Çünkü emebiliyordu. Oh emsindi.

Sonra bir gün, öyle bir eeh dedim ki!

Kendim bile şaşırdım. Resmen memede uyutmak beni depresifleştirmişti. Hem artık babası uyutamıyor diye dertleniyordum, hem de ilk başta 10 dakikada bayılan Ela artık 20-30 dk emse de tatmin olamıyordu. Meme eşiği yükselmişti resmen.

Sonra bir gece, durduk yerde memeden kendini yatağa attığını farkettim. Ben de otomatik bir şekilde tekrar alıp memeye dayıyordum. Fark edince bıraktım. yatağa indirdim. Önce namaz kılar gibi ayaklarına uzanıp sürtündü bir süre. Sonra yatağa tam devrildi. Yan yatırıp dibine sokuldum. O hafif tepinip hafif çarşafa sürtünürken ben yorgunluktan dalmışım. Bir uyandım ki Ela uyuyor! İ-NA-NA-MA-DIM!

Ertesi gün akşam saati hemen bir hevesle emzirip yatağa koydum yanıma. Yemedi tabii. =) Ben de üzülmedim hemen. Her gün denemeye devam ettim. Baktım kendi kendine söylenip mızıldanıyor, anlıyorum ki uyuyacak. Ha yok ağlamaya çevirirse hiç kastırmıyorum. Alıyorum memeye.

Şimdi son durumumuz nedir? Her akşam, babasında da olsa, park yatakta oyunda da olsa uyumak için beni çağırıyor.

Evet emziriyorum. Amaaa, emzirdikten sonra bayılana kadar bir o meme bir bu meme gezmiyor artık. Yatağa bırakıyorum. Ben de yanına uzanıyorum. Ve kendimi uykuya veriyorum. Ben uyuklayacak kadar sakin ve kıpırtısız olunca, Ela pıt diye sakinleşiyor. 5-10 dk zıplasa da, bacakları hiç durmasa da, bir anda bir el gelip fişini çekiyor ve hooop diye dalıyor. Dalmayıp ağlamaya çevirirse emziriyorum yine. Ama son dalması genelde ya yatakta ya da kolumda oluyor. Buna da şükür!

Uyuduktan sonra da -şimdilik- orada yanında uyumaya devam ediyorum.

Yeni evdeki hayata biraz daha alışıp odasına güvendiğinde ben de kendi yatağıma geri dönücem umarım. Tabii gece 4 kez kalkıp emen bebeyle zor. Bir noktada gece emmesini de kesmek amacım ama o başka bir yazının konusu.

Sizde durumlar nasıl? Kendi kendine uyumayı öğretebilen var mı yoksa bizdeki gibi, ‘zamanı’ gelince mi başladı süreç?