Önce durumumuzun bir resmini çizeyim ki net olsun:

Kızım 15 aylık, 14 aydır emiyor, 11 aydır SADECE memede uyuyordu. Tahminen günde 10-15 kez emziriyordum, dönemine göre de gecede 2-3 ya da 5-10 kez kalkıyordum. Kanguru ve puseti de saymazsak bütün uykular bendeydi. Tatillerde, hastalıklarda ya da zor durumlarda benden başka kimse kızımı uyutamazdı. Hadi gündüz bebek arabasında gezdirip uyuttular diyelim, geceler, ah o geceler…

Eşimle bile aramızı bozmuştu bu mesele bir dönem. O bana yardımcı olmak istiyor ama gece kalkıp gittiğinde kızım onu asla yanına kabul etmiyordu, ben de ‘oh işine geldi di mi hep meme hep anne olsun, ohh’ diye sinir oluyordum bazen. Özellikle gece yarısı 3-4 gibi saatler aile faciasını çok müsaittir, bebeği uyumayanlar bilir.

Neden bu kararı verdim?

İşte bu haller beni hep bu kararı almaya itiyordu ama ‘bebeğime kıyamam’, ‘yazık’, ‘daha erken mi acaba?’ gibi, şimdi asılsız olduğunu anladığım bazı endişelerden bir türlü hareket edemiyordum. Bir de kafamda bir tabu vardı. Bunu başaran anneler hep çok sakin ve azimli ben tezcanlıydım. Bebekleri kızım kadar meme bağımlısı değildi, benim bebeğim daha zordu. Bu düşüncelere inandım mı, yoksa ne yapacağımı bilmemekten ertelerken bunlar bana dayanak mı oldu bilmiyorum. Her türlü yuvarlandık ve geldik 15 ayın son günlerine.

Hep korktuğum düşüncelerim vardı. Kızım mecburen birinde kalsa kaç gün ağlar ve şoka girer annem nerede diye? Ben bir acil durumda o acil durumu düşünmek yerine kızımın uykusunu ayarlamayı mı düşüneceğim? Hayat çok uzun, defalarca kez zorlanacak insan olarak kızım, neden bu ilk büyüm adımını atmasına destek olamıyorum, neden kendiliğinden çözülmesini bekliyorum dahası neden ben bu çocuğu bir yenidoğan gibi kendime bağımlı – bağlı değil bakın bağımlı- tutuyorum, egomu mu okşuyor beni kedi gibi emmesi, ‘ay o bitek bende uyur,’ demeler yoksa ben bebeğimin biraz büyüyüp serpilmesine müsaade etmiyor muyum?

Bir de kreş konusu var, kızım çok yakında alıştırma günlerini bitirecek ve 5-6 saat kreşte kalacak. Dolayısıyla orada uykuya dalması gerekecek. Tabii ki kucaklayıp sarılırlar ama bunu kabul etmesi için önce memede uyku şartından kurtulması gerekiyordu ve ben orada zorlanacağına koynumda zorlansın diye düşünüyordum.

İşte böyle çok yönlü, hem anneliğim hem de kişisel huzurumun dört koldan düşünüp tasarladığı bir süreçti bu memede uykuyu bırakma süreci. Ama harekete geçemiyordum. Geçemedikçe de kendime daha çok kızıyordum.

Son haftalarda bacağımdan rahatsızlandığım için çok ağrım vardı, yine de kızım her gece kalkmaya devam ediyordu, canımın acısı canıma tak etmişti. Birkaç gece ağladım, eşimle da hatta Instagram’a da yazdım, berbat hissediyordum.

Hem bu kararı almak istiyordum hem de alamadıkça, adım atamadıkça kendimi çok beceriksiz, kolaya kaçan, bir işin altından kalkamayan eksik bir anne gibi hissediyordum. -Bu memede uyku meselesi benim anneliğimde en en hassas ve yıpranmaya açık noktamdır. Her depresifliğim ya bununla başlar ya sonunda bu konuya bağlanır o derece.-

Bu kararı zihnen vermiştim artık ama ne başlama günü belirleyebiliyordum ne de tam bir yöntem bilemiyordum. Sonunda bir gün herkesin önerdiği gibi  ‘babası gitsin, su versin, pışpışlasın’ yöntemine ani geçiş yaptık. (Ama bizim işimizi çözen o yöntem olmadı, okumaya devam ederseniz göreceksiniz)

Nasıl bıraktık, neler yaptık?

Bir gece bilmem kaçıncı uyanmada artık bacak ağrımdan gözümden yaşlar gelince eşime dedim, git, söz veriyorum girmeyeceğim. O da emin olamadı normalde birkaç denememiz olmuştu. Kızım gırtlak yırtan o meşhur ağlamadan yapınca ‘yavruum’ diye koşarak girip emziriyordum.

Bu kez girmedim. Tam 2 saat.

Ağladı, sustu, oynadı, geri ağladı. Tam uyudu sandık – 3 kere – uyudu ama çığlıkla uyandı. Sonunda 2 saat beklemiş olmanın verdiği eminlikle girdim, eşim da itiraz etmedi. Emzirdim ve uyudu. Bu konu da kapandı.

Meğer kapanmamış, yani zihnimde.

Birkaç gün hayat eskisi gibi devam etti. Bu arada bir not, benim bacak hastalanınca gece ilk uykuya yatırmaya babası başladı. Asla olmaz sanıyorduk ama oldu. Kitap okuyarak, saçını, burnunu okşayarak bir şekilde ağlamadan uyutuyordu. Bunu da aylardır denememiştik belki denesek önceden olurdu. Saf gibi ‘o babasıyla uyumaz’ diye bir şey bellemişiz zihnimizde. Deneyince şok olduk, işe yarıyordu.

Neyse yine bir gün, kızım babasıyla ilk uykuya dalmayı çözeli 1 hafta kadar olmuştu, geceleri top bendeydi. İlk uyanmada kalktım gittim emzirdim.

İkincide de gittim emzirdim ama birden an bu andır dedim ve iyice emdikten sonra memeden çektim. Kıyamet koptu. Haklı çocuk keşke daha öncede onu da kendimi de hazırlasaymışım ama kısmet işte o güneymiş.

Tam 4 saat sürdü geri uyuması.

İlk 2 saat loş ışıkta oynadık çünkü korkuyordum uyutmaya çalışınca kopacak kıyametten. Arada mayıştırmayı denediğimde deli gibi tepki veriyordu. Biz de sakince oyunlar oynadık.

Bu sırada, kafası tam bir mühendis olan eşim beni darlıyordu: ‘Hiç plan yapmadık, var mı planın?’ ‘Ne bu şimdi, sabah 4’te oyun oynatarak mı uyutuyoruz artık? Böyle bir yöntem mi var?’

Haklıydı ama aslında zihnimde yaptığım hazırlık ve zamanında Melis Keşan’la görüştüğümde bana söylediği sayesinde meğer planım varmış: ‘’En iyisi senden öğrenmesi memenin artık uykuda olmayacağını. Çocuk hem meme yok hem de ağlasam da annem gelmiyor ne oldu acaba diye iki stresi yaşamasın. Teselli edebileceğin ağlamaları koynunda, sarılarak ya da bebek istemiyorsa ittiriyorsa sarılmayıp yanında durarak, konuşarak geçir. Eğer bebek strese girip yırtınıyorsa uyutmayı bırak o an için dikkatini dağıt, sonra tekrar uykuyu dene,’ demişti sanırım. Ya da benim anladığım buydu, şimdi kendisi adına konuşmuş olmayayım. Ben bunu anlamıştım.

İşte o ilk gece yapmaya çalıştığım oydu. Ne kadar uzun sürerse sürsün hazırdım. Saate bakmadım bile uzun süre. Sadece orada kızımla ile sakince vakit geçirmeye çalıştım. Kendimi ‘çocuğunu ağlatan, memesini esirgeyen anne’ gibi değil de yavrularına uçmayı öğreten anne kuş, ağaca tırmanmayı gösteren anne kedi gibi hissettim. İçimde stres yükseldiği an kızım bağırıyordu, ben de farkına vardığım an kendimi geri sakinleştiriyordum.

Baktım dayanamıyorum eşimi çağırdım beraber oynadık, sonra çok delirdiğinde aldık camdan baktırdık, konuştuk, şaşırttık. Yani hepimizin yapacağı loş ortamda oyalamalarla geçti 2 saat.

Burdan sonra ara ara yatağına oturmaya başladık. Göğüs kafesime yaslayıp konuştum. Onu ne kadar çok sevdiğimi, doğduğu günden beri nasıl koyun koyuna yaşadığımızı, onu asla bırakmayacağımı ama en çok da onu çok sevdiğimi söyledim defalarca. Diren uyuyor, memeler uyuyor, sen de uyuyorsun bebeğim bir bıraksan kendini diye diye sevdim.

Tam dalacak gibi olup yeniden ağlıyordu. Ağzında meme olmadan uyukuyu bilmiyordu.

Bu, dalacak gibiyken ağlama, sakinleştir, baba alsın, babada delirsin hop anne alsın bu kez sakinleşsin, tekrar dalacak gibi olma dönügüsü de 2 saat sürdü.

4’te uyanan kızım, ilk gecenin sonunda 8:17’de memesiz uyumuştu. Çok yorgundu, içini çekerek uyuyordu ama ben kendimi kötü hissetmiyordum.

Çocuğumu bir başına bırakmamıştım, koynumda öpe koklaya, ağlamasını bile mümkün mertebe sakinleştirerek bu ana gelmiştik. Hayatta defalarca kez zorlanacak bir insan için şahane bir ilk adımdı bence.

Sabah uyandığında neşesi yerindeydi, karnı acıkmamış olacak ki meme sordum istemedi. Kahvaltısını yaptı. Oynadık, sonra emdi.

Öğlen uykusu saati geldiğinde halim yoktu, eşim uyuttu. Eğer eşim kızımızı birkaç hafta önceki gibi uyutamıyor olsaydı da pusetle ya da kanguruyla dışarı çıkarlardı.

İlk akşama da eşim yatırdı ama bu pek iyi olmadı sanırım. Çabuk uyandı ve 3 saate yakın uyanık kaldı. Ama ağlama kısımları çok çok azdı. Daha çok söylenme ya da uyumadan benim üstümde tepinme şeklindeydi uyanıklığı. azıların gelmesinin de etkisiyle ağrı kesici niyetine biraz emzirdim ama memede uyumasına izin vermedim. Bozuldu baya ama fazla zorlamadan uyudu.

Sonraki gün hem öğlen hem de akşama ben yatırdım, böylece memesiz uykuya benle geçince umudunu kesti sanırım, 4-5 saat uyumalar başladı.

O günden beri ya bütün gecede 1 ya da 2 kere uyanıyor. Çocuk deliksiz uykuya hasretmiş onu anladık.

Uyandığında su veriyoruz, bazen istemiyor bile bazen istiyor. eşim gitmişse suyu içip yatıyor ben gitmişsem bazen yatıyor bazen de birkaç kez meme soruyor, uyuyorlar diyorum. Sonunda uyuyor. İlk günlerde 1 saatte geri uyuyorsa 4-5 gün sonra bu süre 5-10 dakikalar düştü.

Bu sırada işimizi kolaylaştıracak neler yaptık?

Gün boyu memelerin gece uyuyacağını anlattık, beynine işledik. Günün son emzirmesini salonda ya da odasındaysak da ışıklar parlak ve açıkken yaptım. Her biten memeyi örtüp elini koydum, iyi geceler meme, ne güzel doyurdunuz kızımı dedim. Bozulsa da anladı. – Bebesi küçük olanlar çok soruyor anlar mı diye. Evet anlar. Kelimelerin anlamından değil sizin tavrınızdan anlar artık memelerin akşamları olmadığını/uyku zamanı meme zamanı olmadığını.-

Odasında dellendiği anlarda ‘asla odasından çıkarmayın’ kuralı işe yaramadıysa çıkardık. Odaları gezip aaa her yer karanlık, herkes uyuyor diyerek turladığımız oldu.

Hem pipetli suluk hem de biberona su koyduk. Bazen birinden birini istiyor o emme refleksi için, hazırlıklı olduk, işe de yaradı.

Babasını hiç devreden çıkarmadık. Hatta zamanla iyice yatır, gece uyanınca su ver devam etsin bebesine dönüştüğünde arada bir bir tanıdığımızdan rica edeceğiz. Olabildiğine esnek olsun bu konuda istiyoruz. Böylece hem kreşte zorlanmadan uyuyacak hem de ihtiyaç halinde biriyle bırakırken gözümüz arkada kalmayacak.

Çok dikkatini dağıtmak isteyip başaramadığımızda ya da su verdik uykuya dönmeyip yatakta sürtünüp durduğunda bezini değiştirdik. Güzel bir mola oluyor ve bezi kapatıp yeniden sarılınca ya da yatakta poposunu, sırtını severek uyutunca kolay oluyor.

Sabah 5-5:30 gibi uyandığında emziriyorum şimdilik. Bazı günler uyanmadı bile ama bazı günler uyanıp davranış şeklinden aç olduğunu anladım. 18:30’da son kez emen bir bebek için 11 saat iyi bir süre, o yüzden emziriyorum isterse ama memede uyutmuyorum.

——

Son söz

Sanırım benim anneliğimin, kızımın ise bebekliğinin bir devri kapandı artık. Benim için çok zor bir konuydu, yazdım, paylaştım, doyamadım sevincimi de detayları da paylaşmaya. Birilerine fenalık gelmiş olabilir ama eşekten düşeni eşekten düşen anlar. Memede uykuyla uğraşan ve sonunda bunu başaran anne 40 gün halay çekse yeridir.

Önümüzde daha nice büyüme adımları olacak, umarım her zaman yanında olurum, sevgiyle, sakince desteklerim hayata karşı yavrumu.

Hepimize huzurlu günler diliyorum,

❤