Kaç yaşındasın? 5 mi? Belki 7.

İnsanın dönüp dolaşıp anlatabileceği en eski anısı ne zamana denk geliyordur acaba?

Şimdi mevsimi geldi diye daha da sık masamızda yerini alıyor Laleler. Öncesinde Nergis, kısa bir ara sümbüller ve ondan önce ise kışın ortasında hangi çiçekler denk gelirse.

Bu sabah yorganda ısınmış ayaklarımı yere basar basmaz bir şişlik hissi vurdu topuklarıma. Yukarıdan baktım, ayak serçe parmaklarım canını kurtarmak için kendilerini iki yana atmış gibiydi. Serin parkeye basmak çok iyi geldi. İlk birkaç adım oy anam diyerek geçti. 10 adımda tuvalete vardığımda ayaklarım sanki biraz serinlemişti ama hala çok sıcaktı. Tuvalet. 1,5 metrekarelik eğlence odası. Yerler buz gibi granit. Oray adımımı attığım an ayaklarım cos ediyor. Buz gibi. Tuvalete gittiysem, şu buz gibi hisle beraber gün başladı demek oluyor benim için. O serinliği ayaktan alıp da ayılmamak imkansız. Sırf bu keyif için, evi bok götürse de bizim yatak odasıyla tuvalet arasını sık sık süpürüyorum. Yataktan kalkıp terlik nerede diye aranmadan gidip bu gibi ferahlıyorsam sabahım güzel başlıyor.

Sonra ufacık lavaboda elimi dirseklerimden çıplak ayaklarıma sular süzülmesin diye tuhaf bir biçime sokarak yıkıyorum. Sonrası üst baş değiştirmek, güne yeniden ısınmak için yün çorapları geçirmek ve diş miş. Gerisi bildiğiniz gibi.

İşte bugün yine her şey çıplak ayak ve buz gibi serinlikten sonra yaptığım çişin verdiği huzurla başlamıştı. Geceden biraz uykusuz, ama daha çok sıkışıktım. Uykudan çok zamana ihtiyacım vardı sanki bugün. Elimde telefon, onu bunu araştırırken, şunu buna benzetirken ve öte beri sipariş ederken bir anda kendimle göz göze geldim.

Bu ne hal? Kalmışım koca kanepenin kenarında. Yarım yamalak bir duruş. Sonra yok efendim boynum ağrıyor. Ağrır tabii. Elimdeli alet şark olurken ancak o pozisyonda kalabilişim ve buna tamamen boyun eğişim… ki aslında uzuun bir şarj aletimiz de var, yok değil. Ama alışık olmayan götte don durmadığından, yine ili büklüm bir haldeyim.

Serinleyen ayaklarımla huzurlu ve tatminkar başlayan sabahımın hızla kendini beğenmezliğe yerini bırakması canımı sıkıyor.

Gözüm masadaki lalelerde. Ve masada biri daha oturuyormuş! Kendimle o kadar meşgulüm ki farketmemişim bu misafiri. Yaklaşık 20 yıl kadar bizimle aynı çatı altında yaşayıp ayrılacak bir misafir var evde. Nasıl şaka ama?

Laleler, sadece çok sık lale görenlerin bileceği bir biçimde eskimiş bugün. Solgun değiller. Sapları henüz yamulmamış bile ama işte yapraklarının arasındaki birer milimetre artan ayrılık, bir ton, çok çok hafifçe bir ton açılan sap rengi ile anlıyorum ki yarın olmazsa öbür gün lalelerimizin son günü.

Lalelere bakarken, ben tabii karşı kanepeden bakıyorum. Masada kahvaltı yapan minik misafir laleleri tam karşıdan almış durumda.

Acaba diyorum en eski anısı bu mu olacak? “Ben küçükken evimizde masada hep çiçekler vardı.” Ne güzel olur ya diyorum. Onca çekişmemizi, inatlaşmalarımızı ve didişmelerimizi ya da işte diş fırçalama, oda toplama gibi aşırı tatsız ama işte napalım da gerekli olan hallerimizi değil de masadaki çiçeği hatırlarsa var ya. Yaşadık. Sıcacık bir neşe kaplayacakken içimi, işgüzarlığıma bakıp irkiliyorum hafiften. Ama çok hafif. Öyle derinlemesine irkilecek kadar da önemsemedim galiba. Sadece bir an, didişmelerimizi hatırlayıp laleleri ve güzel kokan saçlarını ve komik sohbetlerimizi hatırlamazsa diye düşününce neşem kedere büründü. O an yanımda olsanız, benim bu histen hise geçen halimi izlerken siz de durduğunuz yerde duramaz, o halimden nasibinizi alır, gerilir, çenenizi hafifçe bastırır, gözlerinizi kısardınız.

Düşünceden düşünceye atlarken bir yandan da sizin halinizi de düşünecek kadar ince ruhlu oluşum gülümsetiyor bu kez. Ne tuhafsın ve ne tuhaf bir insan oldun iyice diyorum kendime.