Bu yazıyı yazmak için çok bekledim. Önce eşimin kontratı imzalamasını, sonra ev bulmayı, sonra taşınmayı ve son olarak da Ela’nın uyumasını bekledim. Bugün, Hamburg’a geleli 1 ayı geçti bile. (Hoş ben yine ayın yarısında İstanbul’daydım ama olsun.)

…

Bu yola niyet ettikten sonra, eşimin iş imkanı ile gitmek daha mantıklı olandı. Ben bebekle bir süre hayattan kopacaktım. İş başvurularına başladı eşim, sonra bir gün, güzel de bir tesadüfle Hamburg yolu göründü bize. Çalıştığı şirketle aynı grup içerisinde yeni bir işe geçecekti. Böyle olunca, nispeten daha kolay bir geçiş yaşayarak geldi Hamburg’daki işine. En azından yıllardır gidip geldiği bir ortama, tanıdık insanlara girecekti. Bu gelişmeler Ela sanırım 2 aylık bile değilken başladı. Bugün, 7,5 aylık bebemizle buradayız. (Lohusalığım taşınmaya gitti ona yanıyorum.)

Ben zihnen o kadar hazırdım ki, ‘ah bebekle nasıl giderimmm’ demedim hiç. Tek istediğim(iz) Ela çok büyümeden, ailemize alışıp da insanları özlemeye başlamadan gitmekti. Öbür türlüsü daha zor olacak diye düşündük.

Evdeki hesap çarşıya uymadı önce. Deliler gibi ev arasak da, taşınmamız gereken zaman yetişecek bir ev bulmak çok zordu. O ayrı bir yazının konusu olacak zaten.

Evi halletik, bu sefer eşimin Erasmus yapmış olmasının acısı çıktı. (Erasmus’ta Almanya’da ikamet etmiş olduğu için bize sıfırdan çıkması 3 gün süren ikamet, tee 3 haftada çıktı.)

Böylece, planlanandan tam 1 ay gecikmeyle, 1 Mayıs günü, son kez olduğunu umarak Hamburg’da bir otele yerleştik ve eşyalarımızın gelmesini bekledik. (Eşimin yeni iş yeri, taşınma masraflarını karşıladığı için taşıdık evi. Aynı parayı verin ev döşeyelim dedik, yok sadece taşınana var bu bütçe dediler. Biz de Alman düşünce sistemine merhaba dedik. Evi topladık, geldik.)

Ev geldi, eşyalar yerleşti, günler geçti. Gittim bu kez köpeğimiz Diren’i getirmeye İstanbul’a. O da apayrı bir yazının konusu: Köpek ile Almanya’ya nasıl gidilir? (Buraya zamanla yazı gelecek.)

Şimdi, Ela’yla yüzmeye gidiyoruz. Evimizin dibinde kocaman bir park. Öyle çiçekli, desenli değil, tarifsiz, yaban, orman gibi park. Diren’in dizleri ağrıyor ama en azından yeşillere kavuştu. Üst kat komşumun bebeği var, Ela’dan 2 ay büyük. Onunla da kaynaşıyoruz yavaş yavaş. Sırada aile hekimi bulmak, bisiklet almak, haftasonları ekmeksiz kalmamak için önceden evi stoklu tutmak, Hava hiç tam olarak kararmadığı için Ela’ya alacakaranlıkta uyuklamayı öğretmek gibi yeni çabalarımız var. Hayat, aileden uzakta ama ferah bir yerde güzel geçiyor şimdilik.

Umarım geldiğimize değer, kaldığımız sürece keyifle yaşarız. Dönmek istediğimiz zaman dönebileceğimiz bir yuvamız olduğunu bilmek güzel. Herkes iyi olsun, nerede olduğumuzun çok bir önemi yok.

Lafı burada bağlayayım.

Ara ara buradan haberler verir, Ay Ay Annelik serisi gibi, Ay Ay Hamburg yaparım belki.

Sevgiler efendim ❤