Yediğimiz içtiğimiz bizim olsun, Amsterdam her zamanki gibi çok güzeldi. Öylesine bir tesadüfle, yaklaşık beş yılda bir gitmişim son 15 yılda. 5 yılda bir Ankara’ya gitmediğimi düşünürsek iyi bir sıklık gibi. Son gidişimiz şimdilerde dil sürçmesiyle “bekar” dediğim çocuksuz son yılların sonuymuş. Amsterdam’a dair duyduğumuz tüm turistik ve eğlenceli şeyleri yapmıştık neredeyse. Bu kez 5…
Zihnime pencere 1
Kaç yaşındasın? 5 mi? Belki 7. İnsanın dönüp dolaşıp anlatabileceği en eski anısı ne zamana denk geliyordur acaba? Şimdi mevsimi geldi diye daha da sık masamızda yerini alıyor Laleler. Öncesinde Nergis, kısa bir ara sümbüller ve ondan önce ise kışın ortasında hangi çiçekler denk gelirse. Bu sabah yorganda ısınmış ayaklarımı yere basar basmaz bir şişlik…
Doğuma geri sayım, hastane işlemleri ve yürek sızısı 💛
Kişisel tarihime bir not: Gurbet ellerde doğum yapmak için hastane kaydımı yaptım bugün. 🏥 İşin şakalı gurbet kısmı bir yana, şu kağıtlarda yazan tüm komplikasyonlar el ele verse ayın etrafında 2 tur atabilir. Biz Türkiye’de plansız ve hatta acil doğuma gidince inanın hatırlamıyorum ne imzaladık, nelere tamam dedik. Hiçbir şey umurumda değildi ve çok da…
Ne çok rüya…
Hamilelik yapıyor bunu. İnsanın bilinç altını üstüne getirip orada ne bulursa hallaç pamuğuna çeviriyor. Bu gece rüya görmekten yoruldum. Her uyanış bir rüyadan çıkış, her dalış yeni bir rüya. Ereğliyi, bazı eski ve yeni insanları, ve finalde Diren’i gördüm bol bol. Az kalsın uçağı kaçıracaktım… Uçakta benden önce binmiş kızım. Kapılar kapandı. Tam o anda…
Elektrikler kesilince gelen mum sohbetleri – serbest akışlı anı
Bu akşam neslimizin temel iletişim kanalları hop diye bir anda yok oldu. Instagram çöktü. Parmak bağımlıları – ben de onlardan biriyim – gündüzden yüklenmiş ve hala görünebilen birkaç hikaye gönderisi arasında gezip sayfayı bir umut “refreshliyor”. Whatsapp, yurtdışında yaşayan pek çoğumuz gibi benim de ana iletişim kaynağım. Şu anda yok. Neredeyse bire bir çocukluğumdaki elektrik…
Diren rüyama geldi
Sabah çok çişim gelmiş. Hamilelikti, coviddi, bol suydu, vitamindi… Hepsi içimde çiş olup çağlıyor desem yeri. Sabah tatlı uykumdaysam, beni bir alarm gibi uyandırmaya çalışan çişimi erteleyip biraz daha uyuyorum bazen. İşte o alarmdan sonra rüya görmeye alışık olanlar bilir, rüya öyle tatlı geliyor ki bırakamıyorum. Uzattıkça uzatıyorum. Bu sabaha Diren’le uyandım. Öldüğünden beri hiç…
Almanya’daki ilk kurumsal işimden notlar
Belki bilenler vardır, kızıma hamile olduğum 2016 yılında ara verdiğim iş hayatıma, kısa projeleri ve çeyrek zamanlı işimi saymazsak 2020’de döndüm. Başka bir ülkede, bana ait diyemeyeceğim bir rolde üstelik. İşi nasıl bulduğum ve nasıl kendi alanımın dışına çıktığım bambaşka bir yazının hatta keşke imkan olsa, videonun konusu olur. Ona da geleceğim çünkü ihtiyaç olduğunu…
Burnuma bir koku geliyor
Aynı anda, iki anıyı birden çağıran, nereden geldiğini bilmediğim bir koku. İlk sahnede, yaz günü, ya da hava güzel. Ereğli. Ağaçları, asmayı ilaçlama zamanı gelmiş. Kapının önünde iki tekerden destek alan, bi ucu motosiklete bağlı bir ilaç tankı. Şimdi yazıya hemen bir ara verip googleda bir fotoğraf bulmayı deneyeyim. Buldum! Görsel: Cimri.com İşte bu alet…
Anneliğimin 4,5 yılı, iyi ki dediklerim ve bazı keşkeler
Çook uzun zaman sonra, ‘anneliğimin….’ yazısı yazmaya geldim. 4,5 yıldır anneyim. Aferin bana. Ben nasıl bir anneyim? Doğrusu ilk 1,5 yılın kaplan annesi yerini çok daha rahat, kendi rahatını da düşünen, hatta kendi rahatı için de zaman ayırmaya özenen birine dönüştü ve bu benim şefkatli, ilgili anneliğimden bir şey eksiltmedi. Burada 1 yıldız ekliyorum omzuma….
Aylardır bloguma yazmadım ve buna bir son veriyorum
Başlıktan belli, yazmamaya bir son veriyorum. Bir dönem kara bulutlar çok yakınımdan geçti, ‘sanki herkes çok meraklı senin ne düşündüğüne’ diye fısıldadı kulağıma. Ben de bunu yedim. Ulen, neneler yutubır olmuş, enişteler tiktokta, herkes her an online ve bir kanaldan kendisini ifade ediyor. Ben niye çekinme moduna girdim ki acaba? Şu hayatı acısıyla ve tatlısıyla,…
bir günce 